چهارشنبه, ۲۱ تیر ۱۴۰۲، ۰۹:۴۲ ق.ظ
محمدرضا آقازاده
خیانت هنر به زن
همه‌ی نخبگان و بزرگان و اندیشمندان در مواجهه با مساله‌ی بدحجابی و بی حجابی در جامعه تلاش میکنند با ارائه‌ی گزاره‌های اندیشه‌‌‌ای و فکری اثبات لزوم حجاب کنند ولی تلاش این بزرگان به نتیجه نمیرسد و همگان متعجب از اینکه چرا این تلاش‌ها بی فایده است ولی نخبگان جامعه از این نکته غافل هستند که اکثر رفتارهای انسان‌ها به سبب گرایش‌های قلبی آنهاست و نه هنجارهای عقلانی. حب قلبی میتواند پرده‌‌‌ای بر روی تمام تاییدات عقلی بکشد. علاقه‌ی قلبی انسان را نابینا میکند و زشتی‌ها را از افق دید انسان حذف میکند.
کاری که دشمنان هویت دینی مردم جهان و به خصوص ایران و سرسپردگان بی جیر و مواجب آنها در داخل کشور انجام داده اند این است که بد حجابی و بی حجابی را به کمک هنر، تبدیل به یک مقوله‌ی مورد علاقه، زیبا و دارای جذابیت کردند.
هنر، بی حجابی و بی عفتی را شوق انگیز، جذاب، پیشرو، خواستنی، بجهت آفرین، محبوب زن و موجب افتخار او و خانواده‌ی او معرفی کرده و در مقابل حجاب دینی را مصداق و عامل رکود، عقب ماندگی، زشتی، غیر جذاب، اکراه آور و غیر قابل افتخار نشان داده است.
کدام انسان است که در 2 راهی رکود و عقب ماندگی و زشتی، پیش رو بودن، خواستی بودن و جذابیت را کنار بگذارد.
هنر در دوران مدرن موجب تنفر زن از جایگاه خود در چهارچوب مبانی دینی شده و شوق حرکت به سمت جایگاهی جدید را در دل او ایجاد کرده است.
هنر مدرن توانسته است با تحریک احسسات عمومی‌زنان، آنها را از عفت، خانواده، وقار و حفظ حجاب دور کند و به سمت بی حجابی و بی عفتی، بازیچه‌ی مردان بود و نابودی خانواده حرکت دهد. هنر مدرن فعالیت اجتماعی زن که انتخاب آن به اختیار خودش بود را به اجباری اجتماعی تبدیل کرده است و همه‌ی این تغییر ذائقه‌ها، به سبب ایجاد احساسی غلیظ و فراگیر در زن است. حس تنفر از جایگاه فعلی و حس شوق و علاقه برای رسیدن به جایگاهی جدید.
ایجاد حس تنفر از موقف فعلی و گذر از آن برای رسیدن به موقف جدید، کار هنر مدرن است. نظام سرمایه داری برای حفظ هرچه بیشتر خود نیازمند نیروی کار ارزان و فراوان است و هنر مدرن به عنوان یکی از بهترین ابزارهای سرمایه داری، وظیفه‌ی خود را به خوبی انجام میدهد.
هنر مدرن برای خدمت به سرمایه داری، با تحریک احساسات و ایجاد شوق برای برهنه کردن زنان برای رسیدن به موقفی که او اشاره میکرد به زن خیانت کرد. زنان جامعه‌ی جهانی و به خصوص زنان کشورمان ایران، باید بدانند، اولین کسانی که پرچم آزادی زنان را در جهان بدست گرفتند و بلند کردند و شعار سر دادند، خود زنان نبودند. مردانی بودند که برای رسیدن ارزان و سریع به زنان، این شعارها را سر دادند و حرم سراهای شاهان گذشته را در بستر خیابان و به صورت عمومی‌برای لذت بیش از پیش خود دایر کردند و این شعارها با همه‌ی ابزارهای هنری ممکن و با سرکوب هرگونه مخالف و با صرف هزینه‌های مالی وحشتناک به آنها منتقل شده است، تا کسی نتواند تردیدی در حتمی‌بودن جایگاه جدید زنان بکند و کسی جرئت اعلام لخت بودن پادشاه را نداشته باشد.